Mayıs 2016

İran Gezi Notları

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست

یا شب و روز بجز فکر توام کاری هست

به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس

که به هر حلقه موییت گرفتاری هست

گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست

در و دیوار گواهی بدهد کاری هست

هر که عیبم کند از عشق و ملامت گوید

تا ندیدست تو را بر منش انکاری هست

صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم

همه دانند که در صحبت گل خاری هست

نه من خام طمع عشق تو می‌ورزم و بس

که چو من سوخته در خیل تو بسیاری هست

عشق سعدی نه حدیثیست که پنهان ماند

داستانیست که بر هر سر بازاری هست

Arkadaşlar, son İran yazım olan İran Gezi Notları 3 adlı yazımda, şairler şehri Şiraz’dan bahsedeceğim için size Şirazlı Sadi’nin bir şiirini yazmak istedim. Ama büyük ihtimalle anlamıyorsunuz şu an. Boşverin ben de anlamıyorum. Havalı oluyor, entel duruyor diye yaptım böyle.

Şiraz vilayetine olan yolculuğuma kadim yoldaşım Anıl’ı özleyerek başladım. Çünkü fena halde bu Eyüp ve Tunç’tan sıkılmaya başlamıştım. Hadi bu gariban Tunç neyse ama Eyüp denen adamla bir aydır yollardaydık. Akdeniz sahillerinde kız arkadaşımla ateş başında yıldızları izlemek varken bu adamla izlemiştim, sahilde el ele yürümek varken bu adamla yürümüştüm(el ele değil), Urfa’da kız arkadaşıma “al çiğköfte ye cigerim” demem gerekirken bu adama cigerim  demiştim, İsfahan’da ayaklarımı Siesepol Körüsü‘nün üstünden suya kız arkadaşımla uzatmalıydım bu adamla değil. Bu nasıl hayat. Bırak yakamı oğlum. En azından Anıl varken bazen Anıl’a musalllat oluyordu da rahat ediyordum. Tunç ile de yeni tanıştığı için mecbur bana musallat oldu.

İran Gezi Notları – Evde Kılıçla Gezen Anıl Kardeşim

Şiraz’a Varış

Daha Şiraz yolundayken tartışmaya başladık Eyüp ile. Ben Sadi’nin Hafız’a kıyasla daha büyük bir şair olduğunu o ise Hafız’ın yanında Sadi’nin lafının olmayacağını savunuyordu. Ben ısrarla “Eyüp kendine gel, Sadi bunları cebinden çıkarır, Sadi, Firdevsi’nin paltosundan çıkmıştır dememe rağmen Eyüp hala ” Hafız’ın hepsinden üstün olduğunu savunuyordu. Burada aklıma o meşhur tweet geldi, çünkü tartışma hararetleniyordu.

İran Gezi Notları – Şiraz

Aslında bu durum biraz sevindiriciydi. Çünkü Eyüp ile en son yaptığımız tartışma Manchester City- Real Madrid maçı üzerineydi. Tartışma konularımız gelişmişti. Büyük bir ilerleme kaydetmiştik, o yüzden şikayetçi olmadım. Tartışmayı sonlandırıp otobüs şoförüne Şiraz’a gelmeden antik Persepolis şehrinde ineceğimizi söylemeye gittim. Şoför İngilizce bilmediği için tüm Farsça bilgimi zorlayıp bunu ona açıklamam gerekiyordu. “Kaptan bizi Şiraz’a gelmeden Persepolis yolunda tükürsene” diyemediğim için, Farsça olarak, “biz Persepolis’e gidiyoruz” dedim. Normal bir şoför Persepolis kelimesini bile duysa “hee bu adamlar Persepolis‘e gidecek onları orada bırakayım bari” diye düşünür. Ama bu normal bir şoför olmadığı için “he he tamam anladım” der gibi işaretler yapıp bizi taa Şiraz’a kadar götürdü. Biz, sinirden çılgına döndük. Sonradan öğrendik ki zaten o saatte Persepolis kentine ziyeretçi almıyorlarmış. Şoför farkında olmadan bize kıyak yapmıştı aslında.

İnternet konusunda sıkıntı yaşadığımız için Couchsurfing’ten birilerini bulamamıştık. Mecbur otelde kalacaktık. Kişi başı 20 liraya gayet düzgün, merkezi ve temiz bir otel bulduk. İran’da konaklama işini de bu şekilde çözmüştük. Taksicilere sorun İran’da konaklama işini Yardımcı oluyorlar. Hatta otelin alafranga tuvaleti bile vardı. Bakın arkadaşlar bu konu mühim. 1 hafta boyunca alaturka tuvalete girmeyen bunun nasıl bir nimet olduğunu anlayamaz. İran’da beni en çok rahatsız eden şey alaturka tuvaletler ve bu tuvaletlerin temiz olmayışıydı. Neyse bu konuyu daha fazla derinleştirmeyeyim.

Shah-e Cheragh Shrin

Otelden sevinç çığlıkları ile ayrılırken Şiraz’ın belli başlı “Landmark”larını gezelim bari dedik. Ben gözüme bir abiyi kestirdim ve  “Shah-e Cheragh Shrin“e nasıl gidileceğini sordum. Adam bize orasının biraz uzak olduğunu ama 5 dakika beklersek bizi arabayla bırakabileceğini söyledi. Bu nazik davranışı için teşekkür ettik ve ofisinde beklemeye başladık. Bize yaptığı işten bahsetti. Ben de kendisine babamın da aynı işi yaptığını söyledim. Bu, bir sevinmeye başladı. Heralde Türkiye’de iş yapabileceği birini arıyordu. Fırsat ayağına gelmişti. Hemen telefon numaramı ve mail adresimi aldı. “Türkiye’ye dönünce sana yazarım babanla konuşursun” dedi. Hala her gün mail atıp duruyor. Ne yapacağım bilmiyorum. Bu Eyüp’ün bedduası tuttu kesin.

İran Gezi Notları – Şiraz

Neyse Rahman da bunu her gün arayıp duruyor da bana da eğlence çıkıyor. Adam bizi gideceğimiz yere bıraktıktan sonra biraz şehri turladık. Ardından Hafız’ın ve Sadi’nin mezarlarını ziyaret edelim diye karar aldık. Atladık taksiye hocam bizi Hafız’ın kabrine götür dedik(Yahya Kemal’den Rindlerin Ölümü şiirini okumanızı istiyorum burada). Adam aldı götürdü. Hafız’ın kabrinin önünde hiç görmediğimiz kadar bir sıra vardı. Normalde İran vatandaşlarına böyle yerlere giriş 3 lira turistlere 20 lira. Önceki gitiğimiz yerlerde yanımızda hep İranlı biri vardı ve bizim için 3 liraya biletler almıştı ama burada işimiz zordu. Ben Farsça konuşayım belki görevli yer dedim. Yemezse de girmeyiz napalım dedik. Girdim sıraya ama herkesten kimlik istiyor. Bu iş böyle olmayacak dedim ve sıradan çıktım. “Beyler boşverin girmeyelim, 20 liraya değmez, yarın daha Persepolis‘e falan gideceğiz” dedim. Haklısın dediler. Sonra bir baktım bu Eyüp götüm götüm kapının oraya gelmiş fotoğraf çekiyorum ayağına sinsi sinsi içeri giriyor. Ben gördüm tabi bunu yapıştım arkasına. Aynı numarayı ben de yaptım. Baktık güvenliğin işi başından aşkın bize bakmıyor bile. Garibim Tunç dışarda kaldı, biz Hafız’ın kabrine doğru yürümeye başladık. İran’da böyle bir anarşistlik yapmak biraz germişti açıkçası bizi. Hele İsfahan’daki dostumuz Emad hırsızlığın cezasının 60 kırbaçtan başladığını söylemişti. Ben ki İran yasalarına son derece saygılı biri olarak bütün yolculuk boyunca Facebook’a bile girmemiştim. Böyle bir şey yapmak vicdanen rahatsız etti beni(şaka lan şaka yemişim İran’ını). Zaten içeri girince de görmeye değer hiçbir şey olmadığını gördük. Boşuna para vermediğimiz için sevindik.

Persepolis

Ertesi gün oldu. Sabah erkenden Persepolis yolunu tuttuk. Persepolis, Şiraz’a yaklaşık 70 km. uzaklıkta. Taksiye atladık ve yola düştük. Yolda giderken dikkatimi develer çekti. Bütün yol sağlı sollu develerle kaplıydı ve develeri çok güzel süslemişlerdi. İçimden keşke bir tur şu deveye binsem dedim. Buna da tarihte Cemel Vakası adı verilir unutmayın(siyasi espriyi kes jsjdksjka). Persepolis’e vardığımızda sağ olsun şoförümüz bizim için sıraya girdi ve 3 liraya aldı biletlerimizi. Teşekkür ettik ve vedalaştık. Persepolis beni en çok etkileyen yerdi İran’da. Bir bakıyorsun Yunan mimarisi gibi ama bir bakıyorsun yok değil diyorsun. Gerçekten eşi benzeri olmayan bir yer bana göre. Etkilenmemek elde değil. 31 derece sıcağa rağmen yaklaşık 2 saat gezdik Persepolis‘i. Daha fazla bile gezilebilir. 2 saatin sonunda otele döndük ve eşyalarımız aldık. Artık dönüş vaktiydi. Şiraz’dan Tebriz’e otobüs bulduk ama bir sorun vardı. Otobüs 18 saat sürüyordu. Yapacak bir şey yok dedik ve atladık. 18 saatin sonunda kıçımı hissetmiyordum ama kıçımın çilesi daha bitmemişti. Tebriz’de iner inmez atladık taksiye T.C. sınırına gittik. Yaklaşık 6 saat sürdü ve ben toplamda 24 saat süren bu yolculukta hiç uyuyamamıştım. Sınırı geçer geçmez İstanbul biletini aldık ve atladık yine otobüse. Sıfır uykuyla yolculuğumuz çekilmez bir hal almaya başlamıştı. Hayatımın en kötü günlerinden biriydi. Yolculuk 26 saat sürdü. Yani anlayacağınız aralıksız bir şekilde 50 saat otobüs yolculuğu yapmıştık. 3000 km. yolu otobüs koltuğunda gelmiştik. Allahtan Sakarya’da mola verdiğimiz benzinlikte Eyüp’ü unutuk da keyfim biraz olsun yerine geldi. Eyüp’ü görmeniz lazımdı Forrest Gump gibi koştu otobüsün arkasından. Aklıma geldikçe gülüyorum.

İran Gezi Notları – Persepolis

İşte arkadaşlar İran maceram böyleydi. Daha anlatmadığım bir sürü şey var ama bu kadarı kafi. Daha da darlamayayım sizi. Bu arada Eyüp de Tunç da Anıl da çok iyi çocuklardır. Biz birbirimize hakaret etmeyi severiz. Onlar olmasa gram zevkli geçmezdi yolculuğum.

Bir dahaki yolculukta görüşmek üzere. Önceki yazılarımı okumadıysanız onları da buraya ve buraya tıklayarak okuyabilirsiniz.

İran İslam Cumhuriyeti’ndeki seyahatim dünyanın en saçma iki insanıyla birlikte devam ediyordu. İsfahan şehrine gidecektik ve İsfahan Gezi Notları hakkında yazı yazacaktım. Fakat, tam burada size biraz Eyüp ve Tunç‘tan bahsetmek istiyorum. Bu iki arkadaşı yaklaşık 3 yıldır falan tanıyorum. Evime girip çıkmışlıkları çoktur. Ancak hiç başbaşa bir şeyler yapıp bir yerlere gitmemiş; hep arkadaş ortamında bir araya gelmiştik. Eyüp ile ikili plan yaptığımızda kendimi Nahçıvan’da bulmuştum(evet dünyanın en saçma yeri). Tunç ile ilk ikili planımda ise İsrail’deydik. Hayat gerçekten çok garip. Daha da garibi bu iki değişik arkadaş daha önce birbirlerini görmediler bile. Van’da tanıştılar. Size bu ikisinin dünyanın en farklı insanları olduğunu anlatmak istiyorum ama nereden başlasam bilemiyorum. Bu yüzden anlatmayacağım ama ikisinin tek ortak noktası ikisinin de Beylikdüzü‘nde oturuyor olması. Gerisini siz tahmin edin.

İran’a geri dönelim.

İsfahan Gezi Notları

İsfahan’a Gidiş

Tebriz’den başladığımız yolculuğumuz İsfahan ile devam edecekti. İsfahan, dünya üzerinde “en çok görmek istediğim şehirler listesi”nde 3 numaradaydı. Bu yüzden bende diğerlerinden farklı bir heyecan vardı doğrusu. İsfahan‘a vardığımızda “couchsurfing” üzerinden bulduğumuz “Emad” adlı çocuğun dükkanına gitmemiz gerekiyordu. Çok fazla zorlanmadan dükkanı bulduk. Babasının bizim kapalıçarşı gibi bir yerde dükkanı var, bir şeyler boyuyor, çiziktiriyor. Fena da sayılmaz aa. İstidatlı adam(Bu adama birazdan ayrı bir parantez açacağım).  Emad 22 yaşında, çok düzgün bir çocuk. İngilizcesi zayıf. Zaten biraz da İngilizcesini geliştirmek için “Couchsurfing”te takılıyor. Bize tüm şehri gezdirdi, her konuda yardımcı oldu. İmam Humeyni Meydanı‘na götürdüğünde ise tüylerim diken diken oldu. Burası da “İran’da en çok görmek istediğim yerler listesi”nde 1 numarada yer alıyordu. Emad bizi aldı oraya götürdü. Meydanı görür görmez manevi bir aydınlanma yaşadım ve tüylerim diken diken oldu. İsrail’de almış olduğum “hahambaşı” unvanını artık kullanmamın gereksiz olduğunu düşündüm. Bu unvanın düşerek yerini “ayetullah”a bırakması gerekiyordu. Tunç da bunun çok doğru olduğu kanaatine vardı ve “hahambaşım” diye hitap ettiği bana, bundan sonra, “Ayetullah Ademî” şeklinde hitap edeceğini söyledi. Seve seve kabul ettim.

Ayetullah olduktan sonra bu 3 sapla biraz daha gezmeye devam ettik. İsfahan’ın “Landmark”ı  Siosepol Köprüsü‘nü de dünya gözüyle görmüş oldum.

1996 Laik İzmir/2016 İran İslam Cumhuriyeti                                             (Fark Ortada)

Akşam olduğunda eve geldik ve Emad’ın babası ve abisiyle tanıştık. Abisinin adı Amir, babasının adı Mehdi ama ben ona Aka Mehdi diyordum. Aka Mehdi dünya üzerindeki en pratik insanlardan biri. Mesela yemek yiyeceğimiz tepsiyi silecek bir bez bulamayınca hemen koltuğun üzerinde bulunan, az önce duş aldığı havluyla tepsiyi siliyor falan. Gerçekten muazzam bir pratiklik. Bu hızlı ve pratik hareketlerinden sonra bizi hemen kitlemeye başladı. 8 sene önce boşanmış, İran’da evli olmadan bir kadınla birlikte de olamıyorsun dedi. Sesi çok dertliydi. Zaten dikkatli baktığımda Aka Mehdi’nin sağ kolunun sol koluna kıyasla oldukça gelişmiş ve kaslı olduğunu gördüm(Ne kadar çok acı var şu dünyada). 8 yıllık bir bekarlığı tahmin etmek zor elbette ama Aka Mehdi’nin konuşmalarından acısına ortak oluyorsunuz. Aka Mehdi birkaç saat sonra bizi İnstagram’dan ekledi. Bir baktım benim profili açmış proflimde bulunan kızları sorup duruyor bana. Adamın evinde kalıyoruz bir şey de diyemiyorum ama bu kadar mı zor durumdasın, abazaya bağlamışssın Aka Mehdi dedim. Profilimde eski sevgilimle fotoğrafım var, bana diyor bu kız kim? Dedim o benim eski kız arkadaşım kendine gel(evet, eski sevgilimle hala arkadaşız, sürekli görüşüyoruz hatta whatsapp grubumuz var. İzmirlilik derecem: Expert) Sonra baktım birkaçına istek gönderiyor. Zor tuttum herifi. Aradan birkaç saat geçtikten sonra Aka Mehdi bize İstanbul anılarını anlatmaya başladı. Irak-İran savaşından sonra yaralarını saramayan Aka Mehdi soluğu merkez sağ yönetimindeki İstanbul’da almış. Orada kendi çapında iş kurmuş, takılmış biraz. Bir tane arkadaşı varmış. Adı Selçuk. Kendisi doktor. Bize, İstanbul’da KARANA’yı çok sevdiğini ve haftada birkaç kere Karanaya gittiğini söyledi. Biz KARANA’nın ne olduğunu anlamadık hee heralde tarhanadan bahsediyor bu falan dedik Eyüp ile. Biz de severiz ya tarhana çorbasını, tarhana çorbası buram buram Anadolu’dur, iç tabi ki Aka Mehdi dedik. Tarhana Anadolu’dur dedikten 3 saniye sonra ağzımdaki çayı yere püskürttüm ve Eyüp’e dönüp “oğlum ne tarhanası bu herif kerhaneye gidiyormuş ulan” dedim. O an, Karananın kerhane değil de tarhana olduğunu sanan saf Anadolu çocukları olduğumuz için gurur duyduk kendimizle. Ancak bu Eyüp denen deccalin yaverinin eline bir fırsat geçmişti. Adamı üstüme salacaktı. Bütün yol boyunca onu kitleyen adamlar yüzünden ben çok eğlenmiştim ve içine sindirememişti. Artık birinin beni kitlemesi gerekiyordu ona göre. Bunu anladım ama ses etmedim. Baktım Eyüp, adama sen İstanbul’a gel Aykut seni götürür Karaköy’deki kerhaneye dedi. Ben müslüman adamım ben gelmem öyle yerlere dedi. Eyüp kendi kazdığı kuyuya düşüyordu ama farkında değildi. Çünkü bu adamlar cidden 2 ay sonra İstanbul’a gelecekti. Fakat 2 ay sonra ben İstanbul’da değil Brezilya sahillerinde güneşleniyor olacaktım. Yani adam gelince yine bu Eyüp’ü yakalayıp ona musallat olacaktı. Ben de hiç bozmadan adamı iyice gaza getirdim. Gaza getirdim ki gelince Eyüp’ün kaçacak yeri olmasın.

Aka Mehdi sen gel seni Rusa bile götürürüm ben dedim. Pavyona gider sana konsomatris yağdırırım. Kadının meta olarak görüldüğü pislik ve aşağılık her yeri ayağına sererim. Yeter ki sen gel Aka Mehdi dedim. Elini de cebine attırmayız. Türk insanı misafirperverdir, ayrıca bizi burada krallar gibi ağırlamışsınız seni İstanbul’da kadınsız bırakmam ben dedim. Bir ara “ulan amma gaza geldim, içimde gizli bir pezevenk varmış diye düşündüm içten içe. Adam bunları duyunca gözleri parladı. Hayatımda gördüğüm en ilkel İngelizce’yi konuşan Aka Mehdi birden HUGH HEFNER gibi İngilizce konuşmaya başladı. Nasıl yardırıyor anlatamam. Muhabbet bitince aka Mehdi bir süre tuvalete gitti. 4-5 dakika gelmedi. Kendi özelidir karışamayız şimdi.

Aka Mehdi ve Deccalin Yaveri Eyüp

Bu zevkli, güzel ve iğrenç muhabbetli seyahatten sonra şairler şehri Şiraz’a doğru yol almamız gerekiyordu. 3. ve son yazıda ise İran’daki anarşist hareketlerimizden, Eyüp’ü mola yerinde unutmamızdan ve Türkiye Cumhuriyeti’ne geri dönüşümüzden bahsedeceğim. Son olarak size iki uyarı yapayım:

1- Selçuk adlı bir doktorunuz varsa şüpheyle yaklaşın.

2-Sizi İnstagram’dan miniaturist_abrishamkar adlı biri eklerse telefonu yakın ve oradan koşarak uzaklaşın. Gerçi o sizi bulur.

İsfahan Gezi Notları – Humeyni Meydanı

İran İslam Cumhuriyeti, dünyada en çok merak ettiğim ülkeler listesinde 1 numarada yer alıyordu. Buraya gidip Tebriz gezisi yapacak, İsfahan’ı gezecek ve Şiraz’ı keşfedecektim. Bunun nedenini öğrenmek için birkaç yıl geriye flashback yapayım.

2 yıl önce Britanya’nın güzide vilayeti Manchester’da Erasmus öğrencisiydim. Orada bulunan tek Ortadoğulu Erasmus öğrencisi ben olduğum için açılan Farsça dersini sadece ben almıştım(iyi ki de almışım). 30 yaşında Tahranlı bir hocam vardı. Adı Siavash. Şehname’de geçen bir kahramandan almış ismini. Tek öğrencisi ben olduğum için ve kendisi de genç olduğu için çok kısa sürede kaynaştık. Ders çıkışı bira içmeye gider, 1979 öncesi ve sonrası İran’ın siyasi durumunu, batı ambargosunu falan konuşurduk. Ben de ona hızla muhafazakarlaşan Türkiye’den serzenişlerde bulunurdum. Kendisi gerçekten mükemmel bir dost ve gördüğüm en iyi hocaydı. 1 sene boyunca ondan Farsça dersi aldım. Her ne kadar yeni bir dil öğrenme özürlü olsam da gayet güzel bir ilerleme kaydetmiş, “Şah’ım izindeyiz”, “İran laiktir laik kalacak” ve “Eyy Ruhani!! Bu Tahran Meydanı’ndan tankları yürütüp size de 28 Şubat’ı yaşattıracağız” diyebilecek kadar Farsça öğrenmiştim. E haliyle İran kültürüne karşı da ilgim her geçen gün artmıştı. Perslerden başlayıp Pehlevilere kadar adım gibi bilirdim İran tarihini(Evet Şah Rıza Pehlevi’nin askerleriyiz). 1979  Devrimi sonrası ise biraz karanlıktı beynimde. Tek eksik kalan kısım şeriatla yönetilen İran’ı dünya gözüyle görmekti. Onu da yapacaktım ve o gün geldi çattı. Ortadoğu seyahatlarimi gerçekleştirdiğim yoldaşım Tunç Ilgın ile 3 Mayıs için Van’a bilet aldık. Oradan da kara yolu ile Tebriz’e geçecektik. Bize daha sonra, Türkiye ve komşu ülkelere yaptığım seyahatlerdeki yoldaşım Eyüp de dahil oldu.

3 Mayıs sabahı Tunç ile Van’a vardık. Eyüp ise Urfa, Silvan, Diyarbakır ve Bitlis üzerinden(Ölüm grubu) Van’a gelmişti. Hemen dolmuşa atlayıp Khoy adı verilen İran şehrine doğru yola çıktık. Gerçekten çok ilginç bir dolmuştu. Şoförümüzün adı Rüstem’di. İçeridekilerin çoğu da İranlıydı. Rüstem abi biraz pinti olacak ki İran’a girmeden önce arabayı kenara çekti ve arabanın içindeki benzini boruyla çekmeye başladı. “Ziyan olmasın bu benzin şimdi gençler, İran’dan daha ucuza alacağız” dedi bize. Biz de benzin kokan ağzının verdiği etkiyle bir şey diyemedik. Rüstem abi benzin işini halleder halletmez bir sigara yaktı. Bunu görür görmez torpidonun üzerinde duran çakmağı alıp Rüstem abiye verdim ve “al abi, sigarayla olmaz o iş, çak şu çakmağı bu şekilde daha kolay havaya uçarız” dedim.

Rüstem abi sigarasını içerken yolculardan biri nereden bulduysa dolmuştaki herkese çay getirdi. Çaydan bir yudum alan bir abla birden hayvan gibi Tunç’un yüzüne geğirdi. Zaten gayet mülayim biri olan Tunç’un o anki yüzünü görmeliydiniz. Adam kısa çaplı bir şok yaşadı. Ben ise nereden düştüm ulan bu dolmuşa diye düşünerek kafamı Candan Erçetin kliplerindeki gibi cama yaslamıştım bile. Tam içimden “Gamsız Hayat” isimli şarkıyı söylemeye başlamıştım ki  eğlenebileceğim bir şeyler çıktı. Dolmuş şoförü Rüstem abi bizim Eyüp’ü kitlemiş, kafasını ütülüyordu. Bizim bu Eyüp’ün insanlarla tuhaf tuhaf muhabbete girme ve çabuk samimiyet kurma gibi bir huyu vardır. Mersin’den Urfa’ya giderken, yanına oturan Osmaniyeli bir seyis ile tüm yol boyunca, seyislik ve atlar üzerine konuşmuştu mesela. Rüstem abi ile de üniversitede yüksek lisans ve doktora eğitimi üzerine konuşuyordu. Rüstem abi doktora yapan birinin ameliyatlara giren doktor olabileceğini savunuyor Eyüp ise o doktorun bu doktor olmadığını izaha çalışıyordu. Gerçekten muazzam bir muhabbetti. Muhabbet uzadıkça keyfim yerine geliyor, Eyüp’ü bu denli kitlemelerinden tuhaf bir haz alıyordum.

Kırbaç Cezası Yemek İçin Güzel Bir Gündü

Sınırdan çok rahat bir şekilde geçtikten sonra nihayet Khoy adlı şehre ulaştık. Oradan Tebriz’e geçip Couchsurfing üzerinden bulduğum Rahman adlı çocukla buluşmamız gerekiyordu. Taksiye atladık ve Tebriz’e doğru yol aldık. Yaklaşık 200 kilometrelik yola kişi başı sadece 16.000 Tümen (15 lira)  verdik.(İran’da bir litrelik benzin ile 1 litrelik su aynı fiyat). Zorlu bir iletişim probleminden sonra Rahman’ın kamp ve spor malzemeleri satan dükkanına ulaştık. Rahman’ın kamp malzemesi sattığını gören Eyüp sevindi ve hemen muhabbete başladı. Eyüp tehlikenin farkında değildi ama ben sinsi sinsi gülüp Rahman’ın ne zaman Eyüp’ü kitleyeceğini sabırsızlıkla beklemeye başladım. Aradan yalnızca 7-8 dakika geçti ki Rahman Eyüp’ü cidden kitledi. Bu malzemelerin Türkiye’de kaç para olduğundan, İran’a nasıl getiririm gibisinden her türlü soruyu sordu. Eyüp de başından savmak yerine ciddi ciddi cevaplar vermeye başladı. Hala tehlikenin farkında değildi…

Her Şeye Rağmen Gülümseyin (Rahman. Temsili Değil)

Daha sonra Rahman dükkanı kapattı ve evine doğru yol aldık. Eve adım atar atmaz içeriden ayak, lahmacun ve soğan kokusu geldi. Evet gerçekten Ortadoğu’daydık. Ayak, lahmacun ve soğan kokusunun karışımı Ortadoğu’nun parfümü gibi bir şeydi. Şu an her şey daha netti. Ev, hayatımda gördüğüm en pis evlerden biriydi. Temizlik hastası olan Tunç çıldırmak üzereydi. Etrafına bakıyor temiz bez arıyordu. Bir yerleri silmesi lazımdı kendine gelmesi için. Ama bırakın bezi, evde temiz bir şey bulmak mümkün değildi. Ve ben evde en son 6 erkek saydım(biz hariç). Evde küçük çaplı bir erkekler hamamı ambiyansı ya da yeniçeri askerlerinin yıllık toplantısı var gibiydi adeta. Neyse ki evdeki herkes birbirinden iyi çocuklardı. Bizi çok iyi karşıladılar. Tebriz, Azeri bölgesi olduğu için iletişimde de fazla bir sıkıntı yaşamadık gayet güzel anlaştık. Hatta Eyüp ile Rahman o kadar iyi anlaştılar ki anlatamam. Rahman Eyüp’ün sırt çantasından uyku tulumuna kadar her şeyi inceledi ve bu markaları nasıl İran’a getirebilirim diye sabaha kadar Eyüp’ü kitledi. Eyüp’ü kitleyince biz de uyuyamadık haliyle, dolaylı yoldan bizi de kitlemiş oldu herif.

Rahman’ın Çiçek Gibi Olan Evi

Ertesi sabah erkenden yiğit kızılbaşların kadim diyarı Tebriz’i gezmeye koyulduk. Şehrin dokusu benim hoşuma gitmişti. Zaten Safevilere ve Şah İsmail’e olan özel ilgimden dolayı kendimi daha da bir kaptırdım. Bir ara çok güzel bir caminin avlusuna girdik ama gördüklerim gözlerimi yaşartmaya yetti. Adamlar cami avlusuna atm koymuş ya. Ulan kapitalizm senin Allah’ın evinde ne işin var? Bu küçük üzüntüden sonra şehri biraz daha tanımaya biraz daha gezmeye devam ettik. Akşama kadar dolaştıktan sonra İsfahan’a doğru yola koyulduk.

Diğer bölümde “Dünyanın Yarısı” unvanlı İsfahan şehrinden, bizi ağırlayan 2 kardeş ve aşırı abaza babalarından ve Ayetullah unvanı almamdan bahsedeceğim. Şimdilik hoşçakalın. Dİğer İran yazılarımı da buraya ve buraya tıklayarak okuyabilirsiniz.